تو

 این هم یک مطلب زیبا از دوست خوبم ستاره بی هویت

زندگیم خط خطی هاییست از بی رنگی های درونم که پوچ وارانه به دوره نبضی از بی کسی ها می چرند . لبریزم از بودن . خالیم از نبودن . و چه عاشقانه می شود اگر پر بودم از تو و خالی بودم از بودن . و چه مرگبار خواهد شد روزی که  پر باشم از در کنار تو بودن و خالی از عشق تو . سوال های بی جواب در رگهایی از فکر تو مانند خون می گردند . تو را نمی شناسم . اما در کنارم هستی . تو را دوست دارم اما در کنارم نیستی . افکار ، حول محور با تو بودن می گردند اما تو دور تر از آنی که دستهایم را دراز کنم و دستهای آرامشت را بگیرم .

زندگی ام خط خطی هاییست از نقاشی های بی قائده ی یک کودک که چشم انتظار پیراهنی آبیست . پیراهنی که کمی به رنگ چشمهای تو نزدیک است . واژه ها را در تو می بینم . فکر را عاطفه را در تو می بینم . زندگی را در تو می بینم و بودنم را در تو می بینم . در قله های افکارم تو را در حال نوشتن زندگیم می بینم . مانند کودکی تو را تقلید می کنم . حرف زدنت را . راه رفتنت را . زندگی کردنت را . کاش رویا بودی و به من نزدیک . اما حقیقی هستی اما دور . به اشتیاقت می نویسم . قلمم خنده اش می گیرد . که چقدر تند می نویسم . با اضطرابی از نبودنهایت . فقط برای تو می نویسم . هر وقت به انتهای جمله هایی که از تو در آنها یاد می کنم نزدیک می شوم ... نمی دانم ... جمله ها را گم می کنم .

ای کاش جمله ها پایان نمی گرفتند . دستهایم می لرزند . بادهای پاییزی ، تپش قلب کاج ها را احساس می کنم پرواز را دوست دارم . با تو پرواز می کنم به پوچستاهایی که نمی دانم به کجا خواهند رسید .  و خدا ما را چه دور از هم آفرید . من را عاشق تو و تو را ... باز به علامت سوالهایی رسیدم از نبودن . از ندانستن . کاش راهی برای رسیدن بود . به عشقهایی که حتی اگر نامش را می شد یک طرفه گذاشت . اما راهها را نمی شود وصل کرد . تو چه کسی را دوست داری ؟

زندگیم خط خطی هاییست از سوالهای بیجواب . دور می شوم از زندگیم بگذار با حقیقتی از تو به رویایی از بی تو بودن برسد ... لا اقل بگذار رویایم خوش باشد  .